“Het leven is het leven waard”
Mensen kennen hem en hij kent veel mensen.
Kende... want Leo is niet meer.
Leo Dooper, geboren in 1934 te Makkum.
Opleiding aan de Gerrit Rietveld Academie en Academie Gerrit van het Net te Amsterdam.
Samen geschilderd met Jan Sierhuis en Anton Martineau.
Woonde in Amsterdam, Lelystad, Vreeland, Nieuwersluis en de laatste jaren hier in Breukelen. Markant, goedlachs, verleider, womanizer.
Schilder, dichter, filosoof, orator, drinkebroer en een rotsvast geloof in zijn God.
Op de fiets, door weer en wind, naar de winkel voor zijn Joke. Zijn maatje, zijn engel. De vrouw die hem gered heeft uit de goot. De vrouw voor wie hij nu zorgde.
Een bekende verschijning in het dorp, op de fiets behangen met boodschappen op zijn eeuwige ‘Friesche’ klompen.
Leo spreek ik, nu hij in Breukelen woonde, vaker. Zo ook nu, een maand of twee geleden bij de AH. Ik vraag hem om binnenkort in de galerie langs te komen ‘Ik heb wat met je te bespreken”, zeg ik. Op zijn beurt vertelt hij me dat het de laatste tijd niet zo denderend met hem gaat. Hij wordt wat vergeetachtig soms en is er bang voor. Het baart hem zorgen. Een klap op de schouder met de belofte langs te komen, gaan we ieder onze eigen kant weer op.
De volgende dag stapt Leo voor de galerie van zijn fiets en komt binnen. Eerst Teem gedag zeggen. Ik krijg er geen speld tussen. Leo doet elke keer erg z’n best om haar naam goed uit te spreken, dat vindt hij belangrijk. Ik vind het al helemaal te gek dat hij haar naam onthouden heeft.
Leo had de vergrootte galerie XL nog niet gezien en steekt z’n bewondering niet onder stoelen of banken. Complimenten te over, zo is Leo en het komt recht uit z’n hart.
Ik leg hem het volgende voor: ‘Leo, wat dacht je van een tentoonstelling in september hier in de nieuwe zaal. De mensen in Breukelen moeten maar eens weten wie jij bent en wat een grote kunstenaar jij bent. Dat jouw schilderijen nota bene wereldwijd in verschillende musea hangen. Dat jij niet zomaar een zondagsschilder bent maar iemand die als beeldend kunstenaar wel degelijk serieus genomen moet worden. Een kunstenaar die samen gewerkt heeft met andere grote kunstenaars als Lucebert, Sierhuis en Martineau.
Men moet weten dat er een groot kunstenaar onder hen leeft. Dus dat doen we met een tentoonstelling. Een mooie expositie waar jij nog bij bent. Dat gaan we doen voordat je dood bent.” Dit was de toon waarop wij altijd met elkaar spraken.
“Jongen, jongen, ik vind dat een hele eer en je doet mijn oude hart harder kloppen.” Iets in die strekking antwoordde hij. Hij wilde er nog even met Joke over praten, even laten bezinken.
Een kleine week later verschijnt Leo weer in de galerie. “Peter m’n jongen, ik vind het ongelooflijk fijn dat je een oude kunstenaar als ik ben dit prachtige voorstel gedaan hebt, maar ik zie van de tentoonstelling af. Het geeft me teveel stress en teveel aan m’n kop, dat kan ik niet meer.”
Leo weet ik te overtuigen dat hij helemaal niets hoeft te doen. Enkele van zijn laatste schilderijen kom ik ophalen en laat ze inlijsten. De rest komt van particulieren collecties en uit de galerie. En we doen het dan niet in september (te dicht bij) maar in het voorjaar. “Leo, dit komt echt goed!”
Leo is overtuigd, blij met de deal en bijzonder opgelucht.
“We zullen ze eens een poepie laten ruiken.”
Woensdag, 25 juli, is Leo plots overleden. Hij heeft zich niet aan de afspraak gehouden; “een tentoonstelling in Breukelen vóórdat je dood bent.”
Er tussenuit geknepen nu het nog kon. Voor iedereen totaal onverwacht, voor hem wellicht een zege.
Op 1 augustus hebben we afscheid genomen van Leo Dooper in een sfeervolle aula te Bilthoven. Het was goed te zien dat er héél veel mensen waren.
Leo is niet meer.
Wel zijn er nog de schilderijen, zijn gedichten en de Friesche klompen. Die zijn komend voorjaar te zien, op de tentoonstelling in de galerie.
Zonder hem in persoon aanwezig maar vertegenwoordigd door Joke, zijn muze, zijn familie en oude vrienden.
Leo vond zijn leven het leven waard.
Breukelen, 1 augustus 2012
|
